Heimwee

Ilena wordt volgende week al 1 jaar. Heel cliché: "maar wat gaat dat snel". Ik zie me nog rondwaggelen met mijne dikke buik. De laatste spulletjes in orde brengen. Wassen, boodschappen, kleertjes in orde maken,.... En het was in de paasvakantie, dus moest zoonlief ook beziggehouden worden.
Gelukkig had ik mijn lieve mama die klaarstond om me te helpen.

En dan was het zover. 13 april moest ik nog naar de gynaecoloog. Ik hoopte dat ze zou zeggen dat ze het ging inleiden. Ik had heel veel pijn aan mijn heupen. Maar eeuwige pesimist dacht dat ze het niet ging doen.
Maar ik had weer te snel gedacht. Ze zou het 14 april inleiden. Ons dochterje zou geboren worden. Ik moest wel nog even aan de monitor omdat de hartslag van het babytje veel te snel was. Gelukkig was alles ok. De gynaecoloog zei nog tot morgen, het gaat zeker niet voor vanacht zijn.

Dat is dus buiten dochterlief gerekend. Ze wilde niet wachten. Om 1 uur 's nachts word ik wakker. Nergens last van. Behalve dan heel veel zenuwen. En ineens, baf, weeën om de 2 minuten. Maar ik op dat moment zo irrationeel (wat hebben vrouwen toch als ze gaan bevallen) als wat, wilde niet naar het ziekenhuis gaan. Het zou wel over gaan. Niet dus! Het bleef maar komen. Dan toch maar vertrokken. Heel gezellige rit over een afgegraven wegdek met hevige weeën, voor het rood staan terwijl er niemand te zien is.
Eindelijk in het ziekenhuis ging het razendsnel. De vroedvrouwen vonden het raar om me te zien : "ik moest toch pas binnen om 8uur". Toen ik zei dat ik dacht dat in nu moest bevallen, denk ik niet dat ze me echt geloofde. Ik mocht alles op mijn gemak doen. Maar ze waren er snel achter dat het niet op het gemak was. De gynaecoloog was er zelfs niet.
Om 3u58 op 14 april (dé uitgerekende datum) is Ilena geboren. 48 cm en 3kg250.

Ik heb dus heimwee naar de zwangerschap. Alée, zwanger zijn, vond ik niet fijn maar dat babytje in jou voelen en verrot gestampt worden. Het heeft toch iets. Zeker omdat het de laatste zwangerschap was.
En misschien raar: ik zou nog wel eens willen bevallen, maar dan bewuster. Het was zo snel. Ineens lag ze op mijn buik. Ik had het gevoel dat ik iets had gemist.
En zo'n klein boelleke dat blijft liggen waar je het neerlegt. Dat nog zo licht als een veertje is.
Wat ik echt niet mis zijn de nachten. Het rechtop zitten in bed met een reflux, krijsende baby. Daar bedank ik toch voor.

Neen, geen 3de voor mij!!!!

                                              Ilena op haar vervroegd verjaardagscadeau.