startpagina

Over mij

Mijn foto
Vrouw van manlief, Steven. Mama van 2 hevige kids. Inias, 5jaar(sept 2006) en Ilena (april 2010). Zus van creatieve broer. Schoonzus van ruimtevisser. Tante van 4 kids. Georganiseerd, lijstmakend,ordelijk,onzeker stresskieken. Creatief met fimo en sinds kort met naaien. Bouwperikelen, kinderen en nog zo veel meer.

zaterdag 18 juni 2011

Een dag om nooit te vergeten

Jammer genoeg niet in de goede zin.
Het begon allemaal een paar dagen geleden.  Inias (4jaar en 9mnd) vertelde ons dat hij -als wij sliepen- naar beneden zou gaan en hij naar zijn vriendjes zou gaan. Op onze vragen wat als het donker is of regent of... had hij wel altijd een antwoord klaar.
We gingen er van uit dat hij een grapje maakte. Dus we zeiden dan maar vergeet je jas niet en zie dat je op tijd terug bent voor school.

Ik had er niet meer zo bij stil gestaan. Tot deze namiddag.
Ineens vroeg hij waar zijn zaklamp was en waar hij die het beste kon steken. Ik dacht dat hij nog steeds een grapje maakte en zei dat hij zijn boekentas maar moest nemen. Hij deed er drinken en koekjes in. Hij ging nog eens naar het wc, deed zijn schoenen en jas aan. Ik ging er vanuit dat hij zich wel ergens in de tuin zou gaan verstoppen om zijn koekjes op te eten.
Ik deed de poort dicht. Je weet toch maar nooit.

Ondertussen was ik even op de pc bezig. Maar vond het toch verdacht stil.
Ik dus naar buiten gaan zoeken. Maar geen Inias. Nog eens goed gekeken. Toen zag ik dat de poort open was maar op straat zag ik niets.
Toch maar boven gaan kijken. Je weet nooit bij Inias. Hij verstopt zich graag.
Maar nog steeds geen Inias.
Ik was net aan't bedenken wat ik ging doen want Ilena lag boven te slapen. De buren dacht ik.
Ineens komt hij binnen en zie ik een vrouw op de oprit staan.
Die had Inias gezien op het einde van de straat. Hij had tegen haar gezegd dat hij naar school en vriendjes ging en dat het mocht van mama. Zij kende Inias niet, ze waren hier pas komen wonen.

Gelukkig is alles goed afgelopen. Wat er dan door je heen gaat: onder een auto, ontvoert, gevallen,.......
Ik kan je verzekeren dat ik er echt niet goed van was. Nu nog steeds niet. En dat ik me een ontzettend slechte mama voelde omdat ik het als een grapje zag. Nu dus niet meer.

Dus als iemand ooit een jongetje ziet met een groene jas en een boekentas van Cars. Tis die van mij!!!!!!!!

3 opmerkingen:

  1. Zal inderdaad wel schrikken geweest zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. jeetje ja...kan me voorstellen dat je een halve hartverzakking hebt gehad..
    Gelukkig is hij weer veilig thuis..en anders een groot cijferslot op de poort ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Oh wat erg, dat vergeet je inderdaad nooit meer!! Nachtmerrie!

    BeantwoordenVerwijderen