Je hebt van die dagen................

Diegene onder jullie die mijn artikel gelezen hebben over het monster, weten dat ik cvs heb.
Sommige dagen voel ik me redelijk. Maar sommige dagen zijn echt verschrikkelijk.
Ik ben dan zooooooooo moe dat zelfs praten er te veel aan is of een paar passen te zetten of..... Ik heb zelfs de moed niet om te naaien. Zelfs lezen is er te veel aan. Ik kan me niet concentreren. Dit artikel schrijven vergt dus nogal een inspanning (dus sorry voor eventuele rare zinnen en fouten). Maar soms doet het eens goed om erover te schrijven. (misschien wel saai voor jullie). Zoals jullie misschien al door hebben is het vandaag en gisteren en eergisteren en... zo'n dag. Leeg, op, kapot,....

Om het wat luchtiger te maken een fotootje van een fimobeertje dat ik een hele tijd geleden heb gemaakt.

Ik kan zelfs de moed niet opbrengen om met mijn kids te spelen, voor te lezen of wat dan ook te doen. Het enige wat ik dan wil is dat de dag vlug voorbij is zodat ze in hun bed liggen en dat ik wat rust heb. En dat vind ik erg. Ik zie mijn kinderen heel erg graag maar op zo'n dagen zou ik even willen dat ik ze op stop kon zetten. Eigenlijk kan ik niet tegoei verwoorden hoe ik me voel.

In het begin van de vakantie voelde ik me beter en heb ik samen met Inias pannenkoeken gebakken.

En nu ik dan toch aan't zagen ben doe ik nog even verder.
Ik kan ook zelden of nooit iets alleen ondernemen, toch zeker niet met de kids erbij. Bvb ik zou graag naar Ikea gaan. Maar alleen al de rit ernaar toe is vermoeiend. Dan daar nog rondwandelen, kids in het oog houden en dingen kiezen. Daarna nog terug rijden. Dat is allemaal te veel voor mij. Dus moet ik aan mijn mama vragen om mee te gaan. Op zich heeft ze daar geen problemen mee. Ze doet dat graag. Maar toch: het moeilijkste dat er is aan ziek zijn is HULP VRAGEN.

Gewoon een leuke foto (wel niet duidelijk)

En ja ik ga nog even door.
Ons huis heeft weeral vertraging opgelopen. En dit dankzij het geweldige werk van manlief. Hij is al bijna 2 weken niet voor 23u thuis. En dit weekend moest hij op zaterdag gaan werken. Uiteindelijk is hij pas moeten beginnen rond 16uur. Maar HIJ IS NOG STEEDS AAN'T WERK.  Ik hoop dat ik hem toch nog even zie voor ik ga slapen. Maar eigenlijk hoop ik voor hem dat hij deze nacht gewoon wat kan slapen. Want zo is het geen doen. Ik heb schrik dat als hij naar huis komt hij achter het stuur in slaap valt. Hij zou niet de 1ste zijn.
Maar daardoor kan hij niet in het huis gaan werken. En geraakt het niet klaar voor de gyprocman die begin sept begint. Ik weet dat het heel egoïstisch klinkt. Maar we zijn al zzzzoooo lang bezig en ik ben het beu. Ik wil mijn eigen stekje samen met Steven en de kindjes.

Aan de buitenkant ziet het er af uit (behalve omgevingswerken) maar binnen ziet het er heel anders uit. Het zal nog een heeeel tijdje duren.

Alé ik heb mijn hart eens kunnen luchten. En ik lees het niet meer na. Geen fut meer.